Zwitserland is een klein land (ongeveer zo groot als Nederland) in het hart van Europa.
De fascinerende geschiedenis en cultuur en de (direct) democratische, economische, monetaire, politieke en multiculturele verworvenheden worden (te) vaak over het hoofd gezien en verwaarloosd door andere (naburige) Europese landen.
Zwitserland en zijn eeuwenlange (niet altijd vreedzame en neutrale) ontwikkeling tot een van de meest welvarende en democratische landen ter wereld hebben een verhaal te vertellen, ook over de zogenaamde Europese integratie.
De EU wil (te) vaak het onmogelijke verenigen. Haar mislukkingen en (te) vaak megalomane ambities worden verdoezeld door steeds meer lege, holle woorden, propaganda, het systematische schenden en negeren van haar eigen verdragen en wetten en steeds meer subsidies en schulden.
Het begin
De weg van het huidige confederale Zwitserland van 26 kantons met een hoge mate van autonomie begon met een los netwerk van min of meer zelfstandige gemeenschappen in Centraal-Zwitserland rond 1300.
Of 1291 het exacte jaartal is, is niet relevant. Het is een feit dat de eerste augustus in 1891 door het parlement is gekozen om de eerste op schrift bewezen alliantie(s) van 1291 of enkele decennia later te vieren.
Niemand stelt de stichting van Rome door Romulus en Remus of Athene door de Godin Athena ter discussie, hoewel iedereen weet dat het een legende of mythe is.
Referenda in Nederland en Zwitserland
Steeds meer Zwitsers zijn zich bewust van de solide democratische, economische, sociale en monetaire fundamenten van hun land. En dus zijn ze kritisch over deze Europese Unie en haar vaak overhaaste en opportunistische projecten.
Bij het referendum van 1992 is de 50,3% nee-stemmers gestegen tot meer dan 70% in 2001, en dat aantal neemt nog steeds toe. De regering heeft in 2016 zelfs het formele verzoek voor lidmaatschap teruggetrokken (evenals IJsland in 2018).
Het establishment noemt het (te) vaak populisme van slecht geïnformeerde burgers.
Men kan het ook goede intuïtie noemen, een moedige houding, een goed ontwikkeld gevoel voor (directe) democratie, goed vaderschap en een gefundeerd realisme.
Gedeeld republikeins verleden
Zwitserland en Nederland delen een republikeins verleden (tot Napoleon) van relatief onafhankelijke Orte, kantons (Zwitserland) of provincies (Nederland).
Beide landen behoren tegenwoordig tot de top van de jaarlijkse lijst van landen van de Verenigde Naties en de OESO. Er is echter één groot verschil.
Het verschil: democratie
Dit heet (directe) democratie. Het Zwitserse politieke systeem is een bottom-up systeem; het Nederlandse systeem is een top-down hiërarchie.
Het steeds diepere democratische, monetaire, economische en morele EU- moeras leidt tot een steeds grotere fantasiewereld, niet alleen in Brussel, Frankfurt, Luxemburg en Straatsburg, maar ook in Den Haag. Ze noemen het “zonder alternatief en uit solidariteit en in naam van vrede en democratie”.
Zwitserland en de Europese Unie
Zwitserland viert haar verjaardag de eerste augustus. De felicitaties gaan naar de burgers. Zij zijn de politici. Zij maakten uiteindelijk de juiste keuzes over de meest uitdagende onderwerpen in gecompliceerde (internationale) omstandigheden vanaf 1291 en ruim 700 jaar daarna, met soms geluk en soms geholpen door de complexe internationale situatie.
Maar ze hebben het gedaan. Zwitserland is een eenheid in verscheidenheid. Het land geeft het maximaal haalbare aan van het verenigen en besturen van vier talen en culturen. De kwaliteit staat in dit land voorop.
