De vier veren tussen de huidige Rijnbruggen van Bazel kennen een historie van ruim 150 jaar.
Tot 1879 was de Mittlere Brücke (tot 1905 een houten constructie uit de dertiende eeuw) de enige brug.
Dit was de reden met houten schepen van ongeveer 9 meter lengte de verbinding tussen Kleinbasel en Grossbasel te onderhouden.
Deze veren (Fähre) heetten aanvankelijk Fliegende Brücke (vliegende bruggen), De exploitatie was in handen van een vereniging van kunstenaars (Künstlergesellschaft) die de winst besteedde aan de bouw van een Kunsthal op de Steinenberg in het centrum van de stad.
Vanwege de komst van steeds meer bruggen (onder andere de Wettsteinbrug in 1879, de Johanniterbrug in 1882, de Dreirosenbrug in 1934 en de brug bij de Krachtcentrale Birsfelden in 1954) en de motorisering nam het gebruik van de veren steeds verder af. In 1976 hield de laatste veerman (Fährimann) er mee op.
Om de veren in de vaart te houden werd een stichting opgericht voor onderhoud en exploitatie van vier veren: de Ueli, Wilde Maa, Leu en Vogel Gryff, legendarische figuren uit de historie van Kleinbasel.
Deze stichting zou later opgaan in de Fähri-Verein Basel. De vier veren varen nog steeds dagelijks tussen Klein- en Grossbasel en wel al 150 jaar zonder uitstoot van Co2, omdat de stroom van de Rijn zorgt voor de verplaatsing naar de overkant via een even eenvoudige, als geniale kabelconstructie.
(bron en verdere informatie: www.faehri.ch).
