De Engelse Tuin van Neuchâtel

22 juni 2022

In 1765 kreeg Pierre Alexandre DuPeyrou (1729-1794) toestemming van het gemeentebestuur van Neuchâtel om een openbare promenade aan te leggen achter zijn oranjerie en het paleis DuPeyrou in aanbouw. De promenade bevond zich toen nog aan de oever van het meer van Neuchâtel.

Neuchâtel  was vanaf 1504 tot 1813 een Prinsdom, daarvoor eeuwenland een graafschap. De Pruisische koning was vanaf 1707 tot (formeel) 1857, prins van het oude graafschap. (zie ook Swiss Spectator, 2 februari 2022, De laatste vorst van Neuchâtel). De stadspaleizen en het centrum getuigen nog steeds van de grandeur van weleer.

DuPeyrou was een schatrijke voormalige plantagehouder in de Nederlandse kolonie Suriname. Hij bouwde in 1765-1771 ook het paleis DuPeyrou. De promenade vervolmaakte de aristocratische indruk. Het kunst- en historisch museum (Musée d’art et d’histoire) en de historische galerijen (Galeries de l’histoire) bj het paleis DuPeyrou gaan in op deze historie.

In 1865 werd de promenade aangepast aan de moderne smaak en verloor de rotonde van de promenade het grootste deel van zijn populieren. De promenade werd nieuw ingericht als een Engelse Tuin, de Jardin anglais, wellicht in navolging van de prestigieuze Engelse tuin van Arlesheim (kanton Basel-Landschaft).

Na de eerste correctie van het water in de Jura (1868-1891, zie Swiss Spectator, de Zwitserse Deltawerken, 22 april 2022) was het meer drie meter gezakt. De Engelse tuin lag vanaf dat moment een paar honderd meter van de oever van het meer.

Een nieuwe wijk (Quartier des Beaux-Arts) met een kunstmuseum, woonhuizen en openbare gebouwen, vulde de ruimte op. Vanaf 1888 kreeg het park diverse nieuwe attracties, onder andere een muziektent en een Grande Salle, het huidige casino, en restaurants.

Het park en zijn (exotische) bomen heeft ieder jaar een nieuwe flora en prachtige bloementuinen.

(Bron en meer informatie: www.neuchatelville.ch; www.j3l.ch).